mielon.fotkoblog.pl

Ogłuchłam. Znowu po raz enty wyłączam się ze świata, udaję, że nie słyszę. Pieprzone myśli, głosiki walą oknami i drzwiami, ja w biegu wskakuję do łóżka i zakopuję się pod kocem. Zapalam latarkę, świecąc sobie nią w oczy i śpiewam. Tak przerażliwie głośno i niepoprawnie, że w końcu wokół mnie jest cicho. Żadnych głosów, żadnych myśli, ale to nie na długo.. Za godzinę, dwie, cała ta sytuacja rozpocznie się od nowa. 

Moje życie chyba głównie polega na tym, aby stale wyłączać głosik w mojej głowie, który chyba ma sklerozę, bo stale słyszę to samo. Nieważne gdzie jestem w szkole, w domu, w sklepie, z przyjaciółmi. I tak ciągle mi towarzyszy. 

Taka jedna mała upierdliwa rzecz, a tak potrafi uprzykrzyć życie. 

Jest tyle rzeczy, których nienawidzę, np to, że gdy miałam 5,6,7,8,9 i 10 lat nie byłam w wesołym miasteczku. Najbardziej to mam ochotę przyłożyć patelnią tym wszystkim rzeczą, których nie jestem w stanie zmienić.. 

A ten głosik, w głowie... dodatkowo mi uświadamia, że nie tylko tego co było nie zmienię, ale także tego co jest i będzie. 

Nie, nie buzuje we mnie irytacja, czy złość, gdy widzę, że na nic moje starania. Czuję się bezsilna. Całe życie czuję się bezsilna. Bo jak niby człowiek, który ma osiemnaście lat i cztery miesiące, może w ogóle pleść takie rzeczy, że nie uda mu się nic zmienić. Otóż. Śmiem sądzić, że może.. Bo przeciętny osobnik tego parszywego świata nie ma żadnych nadprzyrodzonych zdolności, dzięki, którym mógłby wpłynąć na tok myślenia drugiego człowieka i uświadomić mu, że zasługuję na szansę. 

Tak, tak.. to cholernie miłe uczucie, gdy skreśla cię ktoś, kto całkowicie cię nie zna. 

________

Remont trwa.

Plus. Przydałby się jakiś zagłuszacz głosika w głowie.